Nejrědnjejša definicija módlitwy stoj w Starem testamenśe, w prědnych knigłach Samuela. Mjeršnik Eli wiźi žeńsku Hanu, ako sejźi a póśicho we se powěda. Ako wón se źiwa a se jej pśigronijo, wóna wótegroni: „Ja som swóju wutšobu pśed Knězom wusypała.“ Eli jej na to groni: Źi w měrje, Bog Israela śi dopołnijo twóju pšosbu.
Njamóžomy se wěsty byś, až Bog pśecej naše žycenja pó słowje dopołnijo. Ale wón nam pśisłucha. Młoge luźe se mysle, až w nutśikownosći teke k nam powěda. Žydojstwo ga njerozmějo módlitwu ako jadnoru pšosbu na Boga, ako bjatowanje (wót nimskego słowa bitten), ale ako našo nutśikowne pśeměnjenje, aby rozměli Bóžu wólu. Biblija nas wuskoboźijo, jaden za drugego se módliś: „Njepśestanjomy za was k Bogu se módliś a pšosyś, aby napołnjone byli z wuznaśim jogo wóle we wšyknej mudrosći a duchnem rozměśu.“ (List na Kolosarjow 1,9). Gaž jaden cłowjek za drugego se módli, jo to zapšosba. Móžomy se módliś za blidom, zajtša pó stawanju, połdnjo abo pśed spanim. Jadnorje móžomy Bogoju wulicowaś, co rowno se myslimy abo cujomy. Abo wupytajomy módlitwu, kenž se nam wósebje spódoba. Rěc, w kótarejž se módlimy, njegrajo žednu rolu.
Hartmut S. Leipner: Słowo na drogu. Ze źiśimy se módliś. Chóśebuz: Spěchowańske towaristwo za serbsku rěc w cerkwi 2023.
Wobraz: de.wikipedia.org
Libotka 