„Daś se stanu wšykne waše wěcy w lubosći.”

Gronko lěta 2024

Ekumeniska źěłowa kupka za cytanje Biblije jo wubrała za 2024 ako gronko lěta jadnu sadu z lista na Korintarjow.^{1 Kor 16,14} Pawoł na kóńcu swójogo lista nejžwažnjejšu nastupnosć cytarjam na wócy stajijo. Jo wupominajuce słowo. Pópšawem dejało stojaś za kuždy źeń lěta ako dnjowne gronko. Njeby k tomu brachowało na wšednych wupominanjach.

Co su „wšykne wěcy“, kótarež cynimy? Snaź teke spanje, stawanje, zubycysćenje, nakupowanje…? Cogodla nic, ga to słuša k našomu žywjenju. Pśedewšym źo wó wašnju, kak z drugimi luźimi wobchadamy. Co cynimy abo njecynimy, kak ze sobu powědamy a co jaden wó drugem wulicujo.

„Daś se stanu wšykne waše wěcy w lubosći“ – to klincy napinajucy. Jo pak jadnora a gójeca wěc. Źo wó zakład našogo žywjenja: lubosć Boga. A wóna jo nam pódarjona. Jo ako pówětš, kótaryž dychamy a w kótaremž se gibjomy. Bogu źěk dychamy mimo togo, až pśecej se pśedewześ musymy. Ale tyjo, raz wob źeń se wuwědobniś, až jo dar.

Tak jo to teke z gronkami. Wóni su kaž wědobne dłymoke zadychanje, kenž nam groni: Ty sy wót Boga lubowany, z kóžu a kósmu, ze zamóžnosćami a słabosćami. A teke groni: Móžoš tu lubosć kuždy źeń dalej dawaś. Wjele gronkow jo take zlubjenje a nas skoboźi. Wótergi su pak słowa, kótarež nam dych zatkaju. Njejsu lažke a wupominaju změnu našogo zaźaržanja.

Nejprědnjejšemu nam znatemu gronkoju wót 3. maja 1728 jo se groniło: „Lubosć jo jogo pśiwabiła, lubosć jo jogo stergnuła wót stoła. A ja njedejał jogo lubowaś?“ Tegdy to njejo było bibliske słowo, ale smužka kjarliža. Z wósobinskim pšašanim to gronidło jo pósłało słyšarja do dnja. W hyšći pśewidnem sedlišću Ochranow (Herrnhut) su wótněnta wšednje dalej dawali krotke słowo ako gronidło abo parolu wót doma k domoju. W jadnom dnjowniku se pišo za 13. awgust 1727: „Smy nawuknuli lubowaś.“ Z tymi Bóžymi słowami na kuždy źeń móžomy teke my nawuknuś lubowaś. Kuždy źeń lěta znowa.

Z pśedsłowa k 294. wudaśeju ochranojskich gronkow. Bóže słowo na kuždy źeń. Budyšyn: Domowina 2023, s. 5.