Šwonowe spiwanje

Psalm 119

Psalm 119 jo tak dłujki, až trjeba wósebne wugótowanje. W prědnej štucce wšykne smužki zachopiju w originalu z hebrejskim pismikom א. W drugej štucce stoj pśecej na zachopjeńku drugi pismik ב, pón tśeśi atd. Psalm ma 22 štuckow, tak wjele ako hebrejšćina ma pismikow. Co to ma groniś? No jo, njemusymy nic drugego wěźeś wó Bogu, wšykno jo how w tom psalmje gronjone. Pó Lutheroju jo to ten złośany alfabet wót Bibliskeje kazni, ako Bóžy drogownik pśez žywjenje.

Gronka su lažko rozměś. Gaž pak docytajom ceły psalm, wóstanjom weto bźezradny pó takej wjelikej procy z tymi kaznjami a pśikazami. Ma Bog jano pśikaze a kazni za nas? To mě špos njegótujo. „Ja som kaž zabłuźona a zgubjona wójca”,^{Ps 119,176} stoj w slědnej štucce, a tak se napšawdu cujom. Co mam cyniś, aby rozměł te słowa ako orientaciju, ako dobru radu? Njejo skepsis źinsa wó wjele wětša nježli akceptanca Bóžego słowa ako měritko našogo cynjenja? Kak móžomy toś tu kopicu zasadow do statka stajiś? Cesto jadnam hynacej. Cesto se mě se zda we wjazymowej dłymi, až Bóža wóla mě njetyjo. – Wěra njejo do našych genow połožona. Cwiblowanje jo ceło normalne. Za Boga drje žeden problem njejo, až su luźe, kenž jogo wótpokazuju abo jogo dla zacwibluju. „Wujadnajom se z tobu – mój Bog, ty nimjerny. / Což dawaš, sebje zebjeru”, spiwa Gerhard Gundermann. Daś jo, kaž co, wšykne luźe mógu se Bóžeje lubosći wěste byś – te, kenž su pśewšo fromne a te, kenž mysle, až su ateisty.

Kak mamy žywe byś? To se zas a zasej pšašamy. Móžo byś, až wótergi stej nimjerny Bog a jogo kazni pśeliš wjelikej za naše małke nastupnosći. Tak jo to rozkładła mała Hana w źiśecych knigłach „Anna and Mr. God” wót engelskego awtora Fynna. A dalej wóna wujasnijo, až wóny pśeliš wjeliki Bog jo nam jogo Syna pósłał, dlatog aby z nami žywy był a jogo njejasne kazni nam na cłowjesku wašnju wujasnił. Mam jeje wótegrono za pśewšo sympatiske. Tak to stoj teke z drugimi słowami w lisće Pawoła na Romarjow: „Bog pósła swójogo Syna […] aby pšawo teje kazni było dopołnjone we nas”.^{Rom 8,3–4} Grěch njama wěcej žednu móc, mamy pśeśiwny srědk: ten pśikład Jezusa Kristusa.

We wšyknych dobach su luźe byli, kenž su to póznali. Teke w śamnych casach tśiźasćalětneje wójny, ako muzikaŕ Heinrich Schütt jo skomponěrował swóje šwonowe spiwanje na zakłaźe psalma 119. Wót togo mamy hyšći w našych ewangelskich spiwaŕskich kjarliž „Wohl denen, die da wandeln”,^{EG 295} kenž Juro Franow jo pśełožył do serbskeje rěcy: „Och derje, kótrež chójźe”:^{DK 212.4}

„Njezajźo twójo słowo, Kněz, to jo nimjerne,
źož njebja dosegaju, kótarež gibju se;
a twója wěrnosć wóstanjo hejnak te grunty zemje
pśez twóje statki wše.”

אָמֵן

Bóže słowo w serbskem rozgłosu RBB na 19. njeźelu pó swětej Tšojosći, 2020-10-18.
Bibliski citat pó: Biblija abo to zełe Sswėte Pißmo Starego a Nowego Teʃtamenta, do ßerʃkeje rėzy pcheʃtawjone, wot nowotki pilṅe pʃcheglėdane a pʃcheporėżane. Hala: Kanʃtein (1868).