Gaž słaby som, som mócny
Kśica stoj nam pśed wócyma. Za wóterych jo skandal, kenž móli ako symbol smjerśi, ako instrument skatowanja. Žyźi maju za absurdne, až wumóžnik, kótaryž pśinjaso Bóžu móc a kšasnosć, žałosnje wuslěknjo na kśicy. Ten, kenž tam wisy, jo kamsy šeł, nic ga? Kak móžo taki kśicowany Bóžy Syn byś? Jo ten wšogomócny tak bźezmócny? Kśica zmuśujo. My se myslimy na Boga ako na mócnego kněžarja, kenž nad wšyknym tronujo abo na šaltowańskem pulśe swěta stoj. „Gaž ty sy ten Kristus, ga pomogaj tebje a nami!”[Lk 23,39], tak luźe wołaju. Jezus pak wutrajo swóje bóli a wóstanjo sebje zwěrny. Njeklějo, ale bjatujo za swójich katow. Až do kóńca njewótpadnjo wót Boga a wumrějo do carneje nocy Bóžeje śmy.
Bog nam njoco pokazaś žednogo źiwa, aby luźi wobrośił. Bog nikogo k wěrje njenuzka. Kśica napomina, až Bog respektěrujo lichotu luźi. We wósuźe Jezusa wiźimy, až Bog wuźaržy byś wótpokazany, wuchyśony, zaprěty a wótkatowany. Z tym jo kśica teke manifestacija lichoty w religiji. Rownocasnje jo kśica wjelike pśiśpiśe z tym śerpjecym cłowjekom. Jo jaden wobraz, kenž nas dopomina na to, k comuž luźe su zamóžne. Snaź trjebamy taki wobraz, aby cłowjecne wóstali? Taki Bog njejo daloko pšec nad mrokami, ale bydli mjazy nami, wesrjejź śerpjenja. Gaž njewěš dalej, gaž starcyjoš na swóje granice, tam namakajoš swójogo Boga. Njemusyš super abo perfektny byś. Bog pśiźo ku tebje, gaž sy słaby.
Samo na se njecesćimy kśicu, ale kśicowanego. Cesćimy-li jogo, pón dejali mysliś na wšyknych śerpjecych na swěśe. My njedejali tšachnuś pśed bólu, ale ju zawupytnuś: Śerpjenje źiśi, žeńskich a muskich w syriskich lěgwach, w chuźinowych běrtylach wót Rio, na wótpadkowych nasypanišćach we Manile na Filipinach abo w džungelu pla afriskich źiśecych wójakow, we chaosu w ukrainskem Ługansku abo na naduwańskem cołnje we Srjejźnem mórju – tam wšuźi Bog sam śerpi pód tym, což luźe luźam nacyniju.
Jezus groni: „Wóśc, wódaj jim, pśeto wóni njewěźe, co cynje.”[Lk 23,34] Jezus swójich katow njezaklějo. Na kśicy ma hyšći móc lubosći: Až teke katy su wopory, wopory togo złego.
Kśica jo znamje nimjernego zwězka Boga a nas cłowjekow. Teke w nejgóršej situaciji njejsmy wót Boga spušćone, dokulaž wón śerpi z nami, a za nas. „Wóśc, do twójeju rukowu pśirucyjom mójogo ducha.”[Lk 23,46] To su slědne słowa Jezusa, ako stoj pla ewangelista Lukasa.
Bibliski citat pó: Biblija abo to zełe Sswėte Pißmo Starego a Nowego Teʃtamenta, do ßerʃkeje rėzy pʃcheʃtawjone, wot nowotki pilṅe pʃcheglėdane a pʃcheporėżane. Hala: Kanʃtein (1868).
Bóže słowo w Serbskem rozgłosu RBB na Śichy pětk 2020-
Libotka 