metanoia – μετάνοια
Pokutny źeń móžo napóraś kradu wopacne asociacije. Pokutu ga musymy płaśiś, (gaž smy parkowali tam, źož njejo dowólone, abo) gaž smy zasej pó awtodroze pśemalsnje byzali. Wó financielnu pokutu zewšym njejźo. Co taka srjoda pak dej? Cerkwine lěto se chyla pomałem ku kóńcoju. Njejo to rowno gódny cas, pśemyslowaś wó tom, co jo se nam raźiło a źo k rěchoju pśišli njejsmy? Cynk dobreje wóle abo sebjekritiki mam za pśigódny w tych casach zasadnych debatow a pśemudrowanja, kótarež zakładne gódnoty do pšašanja stajaju. Kak smy my wobchadali z drugimi? Ty dejš swójogo blišego lubowaś, wón jo ako ty. Tak su gronili profety Starego testamenta, a tak jo to wobkšuśił Jezus Kristus. Ga smy napšawdu tak jadnali? Pokutu cyniś njeměni, až dejali źinsa tužnje głowu póchyliś abo naše zmólki a njestatki wurownaś, daniž z pjenjezami, daniž z bjatowanim. W grichiskem teksće Nowego testamenta stoj za pokutu metanoia, to groni: pśemyslowaś se, pśeorientěrowaś se, abo teke pólěpšowaś se. Za to njetrjebamy kazniski šćitany gniły źeń. Prědna reformatoriska teza Mjertyna Luthera ga zni: „Cełe žywjenje dej byś pokuta.” Modernjejša formulacija by była, až mamy źeńk ak źeńk swóje nastajenje pśespytowaś. Jo źe ceło reformatoriska myslicka, až buźomy se wusměrjowaś jano na Boga.
We chwatku togo dnja dajśo se pózastaś a bjatowaś:
Kněžo, póznajomy, až njejsmy do rěcha pśišli.
Smy sobuwinowate na žałosći togo swěta.
Smy pytali jano našo derjeměśe a smy zabyli tebje a našych blišych.
Smy z wócowu zgubili strowje a wustrowjenje swěta a luźi.
Kněžo, wódaj a pomagaj nam, tak žywe byś, až móžomy pśed tobu wobstaś. Kněžo, zmil se nad nami. Amen.
Bóže słowo na pokutnem dnju w serbskem rozgłosu RBB, 2019-11-20.
Bildka https://de.wikipedia.org/wiki/Strafzettel#/media/Datei:Busszettel.jpg.
Libotka 
