Klěb žywjenja

„Naš wšedny klěb daj nam źinsa.“ Tak bjatujomy z kuždym Wóścenasom na mšy abo teke doma. Pšosymy wó to, až njezgubijomy zakład žywjenja, naš wšedny klěb. Co pak jo wšak zakład žywjenja? Jo to jano caroba, abo trjebamy hyšći něco drugego? To ma źinsa byś tema. Źo wó to, lěc trjebamy jano skibki klěba, abo pśidatny njebjaski klěb. Kaki ten njebjaski klěb jo, móžomy zgóniś w ewangeliju sw. Jana we 6. stawje:

⁴⁷Zawěsće, zawěrnje, ja źeju wam: Chtož we mnjo wěri, ten ma nimjerne žywjenje.
⁴⁸Ja som klěb žywjenja.
⁴⁹Waše wóścy su mana jědli we pusćinje, a su humrěli.
⁵⁰To jo ten klěb z njebja pśiducy, aby něcht, kenž wót njogo jě, njehumrěł.
⁵¹Ja som ten žywy klěb, kenž z njebja pśišeł jo; gaž něcht wót togo klěba buźo jěsć, ten buźo se žywiś do nimjernosći. A ten klěb pak, kenž ja budu dawaś, jo mójo śěło, kótarež ja daś budu za žywjenje swěta.^{Jan 6,47–51}

Klěb grajo wažnu rolu za nas. Ako źiśi njejsmy głod póznali, ale stawnje su nam naše starjejše a stare starjejše wulicowali, kak jo to było, tencas, we wójnje. Luba wósada, starša generacija wót Was zawěsće znajo ten špruch, kótaryž smy pśecej słyšali: „Což na blido pśiźo, ma se zjěsć!”. Za nas słodkarjow njejo to było lažko. Něco drugego pak njejo było tak špatnje, což pak młodša generacija zawěsće teke njeznajo: To jo klěbowa zupa. Twardy klěb su zamócowali a z mlokom a cukerom pór minutow zawarili. W nejlěpšem spomnjeśu pak mam, gaž mama jo mě kazała, pó klěb hyś k pjakarjeju na Kalawskej droze. Fryšne pókšyte su tak derje wónjali, až cesto njejsom mógał je domoj donjasć mimo togo, až škórka jo była ceła wótgryzona.

Taki klěbaty ako som był, som měł swóje śěžkosći w Japańskej, źož som póbył dlejšy cas. Som bźez naźeje pytał pšawy klěb wšuźi w kupnicach. To, což som namakał, jo była taka běła napjacona masa, kenž jo šmekowała ako lim. Pótakem som se na japańsku fryštuku ze syreju rybu a rajsom pśiwucył. W Japańskej zawěsće dejali bjatowaś „Našu wšednu šklicku rajsa daj nam źinsa.“

Cogodla to wulicujom? Wšojadno, lěc rajs abo klěb, za Jezusa njejo realny zakład žywjenja wšojadny. Som cytał chyla wurězk z ewangelija swětego Jana. Na zachopjeńku togo stawa źo wó seśenje tych 5 towzynt luźi. Realny głod luźi Jezus njejo pšec prjatkował  z dobrym słowom. Wón zawupytajo pótrěbnosć luźi a groni swójim wuknikam: „Dajśo jim jěsć”. To jo wažne, teke za našu towarišnosć, źož zazdaśim wšykne maju dosć jěza. Maju wšykne napšawdu dosć? Su pśi klěbje abo muse se luźe žywiś wót togo, což naša bogata towarišnosć jim pśiźělujo?

W tom tšojenju wó Jezusu se pśinjasu klěb a rybce. A wón groni: Rozdźělśo to, což mamy. A wóni su rozdźělili, až wšykne su dostali to samske. Wóni su źiwali, ale kuždy jo najěźony. A hyšći něco wažnego se stanjo: Jezus groni: „Zgromaźćo zbydne drobjeńce, aby se nic njezbrojło.”^{Jan 9,12} Stakim njejsu nic pšec chyśili – to jo teke napšawdny źiw!

Jezus jo se naroźił w Betlehemje (בית לחם), to groni hebrejski, we jsy klěba. Jezus groni: „Ja som ten žywy klěb.” Co z tym měni? Nic jano naš brjuch jo głodny, teke naša duša. Žywjenje jo wěcej ako jěza a piśe. Naša duša jo głodna, ale njewě se žedneje rady. Ze stawnje wušeju spěšnosću se pyta za něcym nowym a wuwija dalšne a dalšne póžedanja. Kake póžednosći mamy spokojś z tymi nejnowšymi generacijami smartfonow abo medijow? Co pśinjaso kondicioněrowanje na wuspěch a na perfektny wobraz, kenž comy w zjawnosći pokazaś? Mjazy nerwoznym głodom we nas za wěc a wěcej a znjewužywanim našogo planeta wobstoj nutśikowny zwisk. Mimo pokoja zežerjomy wšykne ressource. Ten głod našeje duše jo zwězany z wuklukowanim nas samych a drugich. Rědnje, až wukniki na jich pětkowych demonstracijach nas na to dopominaju, až mamy jano jadnu zemju.

Jezus wózjawijo, až naš nejmócnjejšy głod za žywjenim wón sam móžo naseśiś. To jo wjelike pominanje. Młogi se mysli, až kśesćijany su žywe mimo šposa a wochłoźenja, až sejźe jano we wóstudnych Bóžych słužbach. Se wě, mamy taku tradiciju, až wěra měni same tšadanje. Ale za mnjo to z Kristusom njama nic cyniś. Jezus njoco mjenjej žywjenja, ale wěcej. Klěb a wino słušatej k tomu. Jezus njejo žeden skazowaŕ wjasela. To jo pokazał na swajźbje w měsće Kana. Tam jo kružki z winom napołnił, ako su jomu gronili: My njamamy wěcej žednogo wina.

Jezus jo klěb žywjenja, to groni, mamy jogo ceło we nas pśiwześ. To njeměni nic drugego, až mamy w Jezu dopołnje wěriś. Njedejmy jano słuchaś ako na staru bajku z Galilejskeje. Dejmy se na njogo spušćiś, až našo žywjenje wustrowijo, źinsa a pśecej. Wšykne starosći chyśćo na njogo! Dejmy dowěriś, až našo nimjerne žywjenje wót njogo wótwisujo. Nic drugego nas njewumóžyjo. To njegroni, až njezmějomy śěžke casy. Ale wón co nam daś tu móc, aby my našu kśicu njasli, až njezacwiblujomy. Dary Jezusa dawaju móc na cełe žywjenje. Gaž jogo dopołnje pśiwzejomy, pśeměnijomy žywjenje. Nadejźomy druge cile, kótarež se makaju z tymi, za kótarež Jezus jo se zasajźił: Cłowjek ako pódoba Boga, jogo dostojnosć, jogo zagronitosć. To wóstanjo na pśecej, njeglědajucy na wšykne komplikacije žywjenja.

¹⁵Wšyknych wócy maju k tebje tu naźeju; a ty dajoš jim jich carobu we pšawem casu,
¹⁶Ty wótwórijoš twóju ruku, a naseśijoš wšykno, což jo žywe, z dobrym spódobanim.
¹⁸Kněz jo blisko wšyknym, kenž se k njomu wołaju, wšyknym ak se za wopšawdu k njomu wołaju. ^{Ps 145,15-16.18}

Prjatkowanje na stwórtu njeźelu spótnego casa 2019-03-31 w Janšojcach.

Bibliske teksty: Serbska biblija 1868/2018

Bildka: wikipedija, CC BY-SA 3.0

Advertisement