Tomu wěriš?

Pśiźćo zasej

Tema prědnego lista posoła Pawoła na Korintarjow we 15. stawje jo jědro kśesćijańskeje wěry. We filmje „Agnes“ pšaša se protagonistka „Wěriš ty na nimjerne žywjenje pó smjerśi?“ Jeje pśijaśel wótegroni, „Nje, to se njamgu pśedstajiś.“ – To se zmaka z rozšyrjonym skepticizmom. Napšawdu wšykne luźe se pšašaju, co se ze mnu stanjo, gaž wujźom. Móžne wótegrona wjele wó swětonaglěźe a wěrje wugronijo.

„Ich glaube daran, dass man nach dem Tod irgendwo weiter da ist als ein Ich, das man gewesen ist. Am ehesten kann ich mir vorstellen, dass wir nicht in irgendeiner Form da sind, sondern als Energie“.¹ To jo jadno wugronjenje z knigłow z titelom „A co cynim, gaž njabogi som?“.

Wótkul pśiźomy, źo pójźomy? Pśiźomy wót Boga a pójźomy zasej k Bogoju, groni psalm 90. Mam to za wjelgin rědne pómyslenje. Take wobrazki wěsteje energijoweje pódoby, njewidobnego ducha abo pśechoda do paralelnego uniwersuma ale musym ako fyzikaŕ wótpokazaś. Kaž to byśe pśi Boga wuglěda, słuša za mnjo k tomu kazni z drugich knigłow Mojzasa, kenž źo tak: „Njedejš sebje žednogo hobraza daniž žedneje rownosći hugótowaś, daniž za tym, což górjejkach na njebju, daniž za tym, což dołojkach na zemi, daniž tež za tym, což we wóźe, spózy zemje jo.“^{[2. knigły Mojzasa 20, 4]}

„Pśiźćo zasej, wy cłowjecne źiśi“, stoj w psalmje 90. Kaž to wuglěda, njamóžomy wěźeś, jano gódaś abo wěriś. Kak jo to pópšawem z górjejstawanim? Samo rozpšawy pósołow nas wóstajaju bźezradne. Wukniki z Emausa wulicuju wót namdušu žywego Jezusa, kenž jo z nimi jědł a pił. Druge rozpšawiju, až górjejstawany jo pśez zacynjone źurja k nimi pśišeł, bźeze śěła, jano ako duch. Take a wšake druge rozpšawiju.

Co to ma byś? Ze śěłom abo bźeze śěła? Pótakem wšake zmjatanje južo tencas. Togodla Pawoł jo jano tu głownu wěc wuzwignjo: Jezus jo zawěrno górjejstawany! Móc smjerśi jo pśewinjona.

Južo tegdy jo se na wšykno cwiblowało, teke w prědnych kśesćijańskich wósadach. Pawoł napišo swójeju se waźeceju wósaźe: Nje, tak to njejźo! (Widobnje su wóni hyšći wó wěrje debatěrowali, napśeśiwo źinsajšnym wósadam.) W sedymich sadach jomu wó slědach źo, jo-li górjejstawanje jano wumyslone. Wša kśesćijańska wěra jo wacej pódermo. Pawoł žednych dopokazow njama, žednych rozpšawow, nic. Jano jadnore wuznaśe: „Něto pak jo Kristus wót hurmałych górjejstanuł a jo prědnik hordował mjazy tymi, kenž su husnuli.“^{[1. Korintarje 15, 20]}

Wjelgin jadnore, wopśimjeś abo dopokazaś to njamóžomy. Móžomy tomu jano wěriś. To groni: Drobnosći nic na se njamaju, su jano wupyšnjenje. To, což pó smjerśi pśiźo, jo wušej wšyknogo rozyma. Wšo, což se wulicujo, póchada z tudejšego swěta.

Cogodla jo pšašanje górjestawanja wažne? Pópšawem by mógało nam wšojadno byś. Raz kuždycki dožywijo, co se stanjo. Dietrich Bonhoeffer jo w popajźeństwje wó tom napisał: „Wót dobrych mócow źiwno wuchowane my troštnje cakamy, což pśiźo raz“.^{[DK 57]}

Jezus jo smjerś pśewinuł. Smjerś njama slědne słowo. To njejo žedne pśetroštowanje na tamny swět, ale toś ta dowěra jo wažna za našo žywjenje how na swěśe.

 

1 Iris Schürmann-Mock, Claudia Toll: Und was mach ich, wenn ich tot bin? Pendo 2009.
Bibliske citaty pó: Biblija abo to zełe Sswėte Pißmo Starego a Nowego Teſtamenta, do ßerſkeje rėzy pſcheſtawjone, wot nowotki pilṅe pſcheglėdane a pſcheporėżane. Hala: Kanſtein (1868).
DK 75: Duchowne kjarliže. Budyšyn: Ludowe nakładnistwo Domowina 2007.
Bildka:  Film Casper.

Advertisement